ПАШТОВАЯ СТАНЦЫЯ ЧАЧОРА
ПАЧАЛА ПРАЦАВАЦЬ У СЯРЭДЗІНЕ ХІХ СТАГОДДЗЯ. ЗНАХОДЗІЛАСЯ КАЛЯ ВЁСКІ ДЗЕРБІЧЫ. ДЗЕЙНІЧАЛА ДА ПАЧАТКУ 80-Х ГАДОЎ ХХ СТАГОДДЗЯ.
У 80-Я ГАДЫ ХХ СТАГОДДЗЯ ТУТ ЗНАХОДЗІЛАСЯ ПРЫДАРОЖНАЯ СТАЛОВАЯ. З 90-Х ГАДОЎ БУДЫНАК ПУСТАВАЎ. ЗНЕСЕНЫ Ў 2014 ГОДЗЕ.
ЗВЕСТКІ З ВЫДАННЯ “ПАМЯТНЫЕ КНИЖКИ МОГИЛЁВСКОЙ ГУБЕРНИИ. 1861 – 1916 ГГ.”
- 1861 ГОД – ЧЕЧОРСКАЯ ПОЧТОВАЯ СТАНЦИЯ, СМОТРИТЕЛЬ - КОЛЛЕЖСКИЙ РЕГИСТРАТОР ИОСИФ ФЕДОРОВИЧ ГЕНЗЕЛЬ.
- 1863 ГОД – ЧЕЧОРОВСКАЯ ПОЧТОВАЯ СТАНЦИЯ, СМОТРИТЕЛЬ - ИВАН НИКОЛАЕВИЧ БОГДАНОВСКИЙ.
- 1864 ГОД - ЧЕЧОРОВСКАЯ ПОЧТОВАЯ СТАНЦИЯ, СМОТРИТЕЛЬ- АЛЕКСАНДР ЯКОВЛЕВИЧ ЗУЕВ.
- 1893 ГОД - ЧЕЧОРОВСКОЕ ПОЧТОВОЕ ОТДЕЛЕНИЕ, НАЧАЛЬНИК ПОЧТОВОГО ОТДЕЛЕНИЯ СЕМЁН КОНСТАНТИНОВИЧ ПРОТАСЕВИЧ, В ДОЛЖНОСТИ С 1 ЯНВАРЯ 1891 ГОДА. (В СЛУЖБЕ С 1879 ГОДА, ДОМ. ВОСП.)
- 1901 ГОД – ЧЕЧОРОВСК0Е ПОЧТОВОЕ ОТДЕЛЕНИЕ, НАЧАЛЬНИК – КОЛЛЕЖСКИЙ РЕГИСТРАТОР КЛИМЕНТ ТИМОФЕЕВИЧ КАЗАКОВ, В ДОЛЖНОСТИ С 1899 ГОДА (В СЛУЖБЕ С 1889 ГОДА, ОКОНЧИЛ КУРС ЧЕРИКОВСКОГО УЕЗДНОГО УЧИЛИЩА)
- 1904 ГОД - ЧЕЧОРОВСК0Е ПОЧТОВОЕ ОТДЕЛЕНИЕ – НАЧАЛЬНИК (И.Д.) - АНТОН СЕМЁНОВИЧ СЕРАФИМОВИЧ, В ДОЛЖНОСТИ С 1902 ГОДА ( В СЛУЖБЕ С 1889 ГОДА, ОКОНЧИЛ КУРС УЕЗДНОГО УЧИЛИЩА)
- 1909 ГОД - ЧЕЧОРОВСК0Е ПОЧТОВОЕ ОТДЕЛЕНИЕ – НАЧАЛЬНИК (И.Д.) – Н. Ч. НИКОЛАЙ НИКОЛАЕВИЧ КНЫШЕВСКИЙ, ПРАВОСЛАВНЫЙ, НАРОДНОЕ УЧИЛИЩЕ.
- 1916 ГОД - ЧЕЧОРОВСК0Е ПОЧТОВОЕ ОТДЕЛЕНИЕ – НАЧАЛЬНИК (И.Д.) – Н. Ч. НИКОЛАЙ НИКОЛАЕВИЧ КНЫШЕВСКИЙ, ПРАВОСЛАВНЫЙ, НАРОДНОЕ УЧИЛИЩЕ.
ПАШТОВАЯ СЛУЖБА Ў РАСІЙСКАЙ ІМПЕРЫІ
У канцы 18 стагоддзя дарожныя зносіны з дапамогай паштовых гасцінцаў атрымліваюць значнае развіццё, і ўжо ў пачатку 19 стагоддзя выдаецца шэраг правілаў і нормаў, якія рэгламентуюць гэтую частку расійскага жыцця.
З сярэдзіны 19 стагоддзя, паштовыя сеткі выкарыстоўваліся не толькі для абмену лістамі, а фактычна служылі дзяржаўным сэрвісам хуткіх міжгародных зносін. У вядзенні паштовай службы знаходзіліся: тракт, зменныя коні, паштовыя станцыі, а таксама значны штат наглядчыкаў і абслугоўваючага персаналу.
Першая прамая міжгародняя лінія паштовай сувязі была запушчана 17 верасня 1668 г. паміж Масквой і Вільняй - гэта быў паштовы тракт ў звыклым разуменні.
Да канца 18 стагоддзя паштовае паведамленне атрымлівае, нарэшце, належнае развіццё - пачынаюць выпускацца спецыяльныя ПАдарожнікі для вандроўнікаў, арганізоўваЮцца паштовыя станцыі з карчмамі і гасцініцамі, а таксама з'яўляецца шэраг указаў, якія развіваюць ўсю сетку.
У пачатку 19 стагоддзя таксама з'яўляецца шэраг правілаў для вандроўнікаў, а ўся паштовая сетка ўжо ахоплівае большасць значных гарадоў. У 1823 году зацвярджаецца і ўваходзіць у дадатак да збору законаў тыпавы праект станцыйных будынкаў меншага разраду.
Да 1810 годзе, калі Галоўнае паштовае кіраванне было пераўтворана ў Паштовы дэпартамент Міністэрства ўнутраных спраў, на службе знаходзілася 2649 паштальёнаў і станцыйных даглядчыкаў. У валадаранне Мікалая I былі ўведзены новыя сістэмы ўтрымання паштовых станцый. Пасля знішчэння старадаўніх ямаў ў Расійскай імперыі выпрабоўваліся розныя сістэмы аднаўлення і ўтрымання паштовых станцый для забеспячэння праезду пасажыраў і перавозкі пошты. У агульным выпадку паштовае ведамства вызначала колькасць коней, якіх трэба было трымаць на станцыі, а так як выдаткі звычайна былі больш прыходу, то паштовае кіраванне прызначала вядомую прыплату асобе, якая брала на сябе ўтрыманне паштовай станцыі. У некаторых губернях конная пошта была перададзена ў вядзенне земстваў.
У 1842 годзе паштовыя станцыі былі перададзены з вядзення мясцовых губернскіх уладаў у непасрэднае загадванне паштовага начальства. У 1847 годзе было загадана скласці для кожнай станцыі прыблізны разлік даходу і расходу і вылічыць, якую суму неабходна штогод прыплачваць поштаўтрымальніку (па ацэначнай сістэме).
На паштовай станцыі меліся Шнуравыя кнігі, куды запісваліся падарожныя дакументы, якія патрабаваліся для праездаў па паштовых дарогах. У другой палове XIX стагоддзя паштовыя станцыі ладзілі на шашэйных дарогах.
Ўнутранае памяшканне тагачаснай паштовай станцыі падзялялася на «чыстую» і «чорную» палову. «Чыстая» - прызначалася для адпачынку «спадароў праязджаючых», «чорная» - для іх слуг, фурманаў і паштальёнаў, хоць апошнія стамляліся ў дарозе больш.
З прычыны таго, што паштовае ведамства не мела дастаткова сродкаў для стварэння паштовых станцый у сельскай мясцовасці, апошнія было дазволена адкрываць павятовым земствам. Паколькі, акрамя перавозкі лістоў і пасылак, па пошце здзяйснялася і перавозка пасажыраў, то паштовыя станцыі для праязджаючых ўтрымліваліся або па сістэме нармальных кандыцый (за кошт паштовага ведамства), або па сістэме вольных пошт. Патрэбныя раней для праезду па паштовых дарогах падарожныя дакументы былі адменены з 1874 года для Еўрапейскай часткі Расійскай імперыі. Прагонныя грошы разлічваліся па колькасці вёрст і коней; памер прагонных грошай складаў для станцый вольных пошт - 4 капейкі за вярсту і каня.
У 1897 годзе мелася: паштовых станцый — 4028, У тым ліку казённых — 2798, вольных — 443, на асобых умовах — 787; коней на станцыях — 33 836. У 1903 годзе ва ўсЁй Расійскай імперыі налічвалася 3973 паштовых станцый, на якіх выкарыстоўвалася 29 357 коней.
